50 درصد آزار زنان هنگام استفاده از حمل و نقل شهری است

به گزارش زنهار، بسیاری از زنان شهر را متفاوت از مردان تجربه می کنند.میلیون ها زن و دختر خشونت و آزار را به عنوان نوعی بیماری همه گیر در شهرها تجربه می کنند که اکثرا آن را به دلیل شرایط مردسالارانه می دانند.

آمار حرکت زنان در شهر و تناسب آن با بسترسازی شهری برای زنان

طبق آخرین آمار رسمی ، بیش از ۱۹٫۴۶ میلیون مرد و ۴٫۳۴ میلیون زن در ایران شاغل هستند. معاون وزیر علوم نیز بهمن سال گذشته اعلام کرد که ۶۰ درصد جمعیت دانشجویی کشور را زنان تشکیل می‌دهند. همین دو آمار نشان می دهد که جمعیت حاضر در تردد شهری کشور نسبت به دهه های گذشته تغییرات محسوسی داشته است در حالیکه طراحی شهری هیچ حرکتی به سمت توجه به حضور زنان در شهرهای ایران نداشته است و تنها در بخش هایی، پروژه های تفکیک جنسیتی شکل گرفته که چندان هم بر امنیت تردد زنان نیافزوده است.

نقطه مشترک زنان شهر

زنان طبقه کارگر، مادران، دانشگاهیان، هنرمندان، زنان سیاستمدار، زنان با حجاب ، زنان کم حجاب ، زنان طبقه مرفه ، زنان طبقه متوسط ، زنان طبقه فرودست، زنان سرپرست خانوار و همه و همه زنان جامعه یک خواست مشترک دارند: تاکید بازسازی شهرها به روش هایی که منعکس کننده برابری واقعی برای همه زنان باشد. آنها شهرهایی را نیاز دارند که زنان را دوست داشته باشد.

بیش از 80 درصد مناطق شهری برای زیست مردان طراحی شده است و با دقت به فضاهای شهری، نابرابری شهری کاملا آشکار می شود. پارک‌های بدون روشنایی، کمبود سرویس‌های بهداشتی عمومی برای زنان ،حرکت سخت کالسکه کودکان روی سنگ فرش های بعضا شکسته و ناهموار، انتظارهای طولانی در ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی...

به طور مثال در تهران ،امنیت تردد زنان مدنظر قرار نگرفته است. کافی است که کمی نور از شهر برود و ساعت به سمت تاریکی شبانه حرکت کند تا خیابان ها ترسناک شوند. باندها، سرقت ها، دزدی ها وجود دارد. شما به عنوان یک زن می توانید ربوده شوید، تعقیب شوید، مورد آزار  و تجاوز جنسی قرار بگیرید. البته شهرهایی که زنان را دوست ندارند تنها مختص ایران و تهران نیستند.

نمره منفی مدیریت شهری در به کارگیری از نظر و طرح های زنان

بر اساس تحقیقات جهانی، زنان در سراسر جهان تنها 10 درصد مدیریت شهرسازی را در اختیار دارند. به همین دلیل، طراحی فضاهای عمومی به ندرت زندگی روزمره زنان را در نظر می گیرد.

به علاوه  به ندرت از زنان و  دختران خواسته می شود تا در فرآیندهای برنامه ریزی و طراحی جامعه مشارکت کنند. اما چرا برنامه ریزی شهری برای رفع شکاف های جنسیتی مهم است؟

پاسخ این است که طراحی شهری محیط اطراف ما را شکل می دهد و آن محیط به نوبه خود، نحوه زندگی، کار، بازی، حرکت و استراحت ما را شکل می دهد.

شهرهایی دوستدار مردان!

"آیا وقتی به خانه رسیدی به من اطلاع می دهی؟" این آخرین چیزی است که هنگام خداحافظی از یک دوست زن می پرسیم.

همه زنان شهرنشین می‌دانند که در خیابان‌های تاریک و پرپیچ‌وخم در معرض سرقت قرار می‌گیرند، یا در ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی کم نور ممکن است مورد آزار و اذیت قرار گیرند. فضای شهری تعیین می‌کند که ما چگونه زندگی زنانه خود را در شهرها سازماندهی کنیم .

صدای زنان در شهر گوش داده نمی شود

شهرداری ها در طراحی یک فضای عمومی برای زنان مردود هستند. برای رسیدن به یک بستر مناسب برای حضور امن و آرام زنان در جامعه اولین راهکار گوش دادن به صدای جمعیت زنان است. اول باید گوش کنیم تا بدانیم اکثریت زنان هر شهر به چه مواردی در تردد شهری نیاز دارد و به چه امکانات شهری نیاز دارند تا بر اساس دید زنان برای آنان طراحی صورت بگیرد. بدون گوش دادن به زنان نمی توان با تفکر مردانه برای زنان، شهری زنانه طراحی کرد.

شهر دوستدار زنان چگونه است؟

مطالعه تحرک شهری از منظر جنسیتی ضروری است زیرا می تواند مشارکت موثر زنان و فرصت های برابر برای حضور آنها در زندگی سیاسی، اقتصادی و عمومی را تضمین کند. بنابراین، توسعه شهری باید زنان را به عنوان کاربران مهم ببیند و  زیرساخت های حمل و نقل  و نیازهای متنوع آنها را در نظر بگیرد.

50 درصد آزار زنان هنگام استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی است

میزان بروز خشونت بر جنسیت زنان شهر بیشتر است.طبق آمارهای جهانی 50 درصد از موارد آزار جنسی زنان در شهرها، هنگام استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و 16 درصد در زمان انتظار برای حمل و نقل عمومی رخ داده است.

زیرساخت‌های ضعیف از جمله کمبود چراغ‌های خیابانی ، توالت‌های عمومی و پیاده‌روهای قابل استفاده و ایمن ، کمبود وسایل نقلیه عمومی محدود ، ایمنی زنان را در شهر کاهش می دهد.

ایمنی یکی از نگرانی‌های اصلی زنان در رابطه با دسترسی محدود به حمل و نقل شهری است به طوری که در شهرهایی که حمل و نقل کافی نیست و امنیت های شهری با توجه به حساسیت های زندگی زنان صورت نگرفته است مسافت طولانی محل کار با خانه، یک عامل بازدارنده اصلی برای مشارکت زنان در نیروی کار است . طبق آمارها زنان کمتر از حمل و نقل خصوصی استفاده می کنند.

طراحی بهتر زیرساخت‌های فیزیکی مانند مسیرهای عریض با نور کافی، حذف گوشه‌های تاریک و سازه‌های بازدارنده دید،  فضاهای پارکینگ ایمن اختصاصی زنان می‌تواند باعث بهبود شرایط زیست شهری زنان شود.