ایران و طالبان بر سر چه چیزی اختلاف دارند؟
پیرمحمد ملازهی کارشناس مسائل افغانستان با اشاره به اختلافات مرزی ایران و طالبان میگوید: اختلافات مرزی، تردد غیرقانونی، قاچاق مواد مخدر و ... وجود دارد و طالبان در این زمینهها با ایران همکاری نمیکند؛ با این حال رهبران طالبان میدانند، ایران یکی از قدرتهای منطقه است و با هیچ معیاری نمیتوانند در خود این آمادگی را ببینند که وارد فضای جنگ نظامی شوند.
به گزارش زنهار؛ پیرمحمد ملازهی کارشناس ارشد مسائل افغانستان در گفتوگو با رویداد۲۴ به مسئله «اختلافات ایران و افغانستان» در دوره کنونی و ابعاد آن اشاره کرده است. او در تحلیل این اتفاق از تاریخ رابطه ایران و افغانستان و طالبان آغاز کرده است.
* از نظر ایدئولوژی بین دو ایران و افغانستان برای هکاری و تعامل زمینه مساعدی وجود ندارد زیرا مردم افغانستان با مردم ایران اشتراکات زیادی دارند. یعنی این دو کشور به لحاظ زمانی، دینی، فرهنگی نظرات و رویکردی نزدیک به هم دارند؛ بنابراین ایران و افغانستان در شرایط عادی نوعی همسویی و همراهی را میتوانند تجربه کنند. البته در طول تاریخ ایران و افغانستان بالا و پایینهای زیادی را باهم داشتهاند. در واقع نوع حکومت مستقر و ... در خوب یا بد بودن رابطه تاثیر داشته است.
* در دوره استقرار پهلوی، بین ایران و افغانستان مناسبات حسنهای به وجود آمده بود و دو کشور ارتباط بسیار نزدیکی باهم داشتند و شخصِ محمدرضا شاه پهلوی با ظاهرشاه رابطهای نزدیک و حتی میتوان گفت، صمیمی داشت اما بعد از کودتای محمد داوود خان در افغانستان و از بین رفتن رژیم سلطنتی افغانها و تبدیل شدن حکومت به جمهوری بین داوود خان و شاه ایران اختلافنظرهایی پیش آمد؛ یعنی محمد داوود خان، بلوچستان و پشتونستان را مطرح کرد و شاه هم به سمت پاکستان رفت. در نتیجه بین ایران و افغانستان اختلاف بروز و ظهور کرد اما چالش طولانی نشد. به این علت که داوود خان که گرایش چپ داشت و به مسکو و شوروی نزدیک شده بود، از روسها ناامید شد و ترجیح را بازگشت به غرب دید. پس ایران که آن روزها تعامل خوبی با آمریکا و غرب داشت، رابطه حسنه با افغانستان را بازیابی کرد. به طوریکه ۲ میلیارد دلار به دولت افغانستان برای رفع مشکلاتشان اختصاص داد تا افغانها بتوانند از دست روسها خارج شوند.
* با همزمانی به قدرت رسیدن مارکسیستها در افغانستان و پیروزی انقلاب ایران، دوباره اختلاف بین ایران و افغانستان شدت گرفت. در این میان ایران، گروههای شیعه مذهبی را که به ایران پناهنده شده بودند و در شهرهای قم، مشهد، تهران و... زندگی میکردند و «حزب وحدت» را تشکیل میدادند حمایت میکرد تا بتوان گفت ایران از زمان انقلاب نگاه ایدئولوژیک داشت و به همین سبب با جامعه پشتو به اختلاف خورد. یعنی نگاه ایدئولوژیک ایران که مبنایش «فلسفه شیعه» بود، مقداری مناسبات ایران و افغانستان را تیره کرد.
* در افغانستان هم رقابتهایی شکل گرفت زیرا ایران، پاکستان، عربستان، هند و ... دنبال منافع خودشان بودند و هر کدام از کشورها سعی کردند گروههای متبوع خودشان را در افغانستان داشته باشند. مجموعه این شرایط، فضای دو کشور را تا زمانی که افغانستان مارکسیست بود و جمهوری اسلامی در افغانستان مستقر نشده بود، مخدوش کرد.