افشای علت اصلی رحلت امام خمینی (ره)

به گزارش زنهار، یک عضو تیم پزشکی حضرت امام خمینی(ره) با بیان خاطراتی به ایست قلبی بنیانگذار جمهوری اسلامی در سال ۶۵ و تنها ماجرایی که قلب «پیر جماران» را درد آورد، پرداخت.

به گزارش «غلامرضا باطنی» از اعضای تیم پزشکی معالج حضرت امام می‌گوید:

*پزشکان در سال ۵۸ به امام (ره) گفتند که شما باید در تهران بمانید، چون در آن زمان بیمارستان قلب در کشور تنها دو تا بود که هر دو در تهران قرار داشتند. به توصیه پزشکان، امام (ره) در تهران ماندند. امام (ره) را ابتدا در ساختمانی واقع در خیابان دربند تهران مستقر کردند. امام(ره) دو هفته در این ساختمان ماند و پس از آن گفتند این خانه، طاغوتی است و من نمی‌توانم اینجا بمانم و اگر می‌خواهید در تهران بمانم، خانه یک عالِمی در کنار یک مسجد را برایم بگیرید.

*برای انتخاب اعضای تیم پزشکی، باید از یک هفت‌خوانی عبور می کردیم. سیستم‌های ما را انتخاب می‌کردند و از مراکز مختلف، استعلام و تحقیقات وسیعی انجام می‌شد. تیم پزشکی همواره در نزدیکی امام(ره) قرار داشتند و برای همین باید هویتشان صد درصد تائید می‌شد. خود من از انتخاب برای تیم پزشکی امام (ره) اطلاعی نداشتم و به نوعی من را برای این مسئولیت انتخاب کردند.

*بدون اطلاع امام(ره) بیمارستانی در نزدیکی بیت ایشان ساخته شد. این بیمارستان در سال ۶۳ از هر لحاظ اعم از ساختمان، پرسنل و تجهیزات کامل شد؛ منتهی کادر پزشکی این بیمارستان به شکل دورادور، مراقب احوال امام(ره) بودند.

*داخل منزل امام (ره) دکمه‌هایی را کار گذاشته بودند که اگر مشکلی برای ایشان پیش ‌آمد، هر کدام از دکمه‌ها که فشار داده می‌شد، داخل بیمارستان آژیری به صدا درمی‌آمد و تیم پزشکی بلافاصله - که به شکل «استندبای» بودند - بر بالین حضرت امام (ره) حضور پیدا می‌کردند.

*در فروردین سال ۶۵ حضرت امام (ره) در منزل‌شان دچار سکته و ایست قلبی شدند که بلافاصله به بیمارستان اطلاع و تیم پزشکی حاضر شد. عملیات احیای قلبی و ریوی انجام شد که اگر چنین امکانات پزشکی در آن سال نبود، حضرت امام(ره) در همان سال ۶۵ رحلت می‌کردند.

*در آن ماجرا قلب امام (ره) احیا شد. پس از آن حادثه ایشان را از منزل به بیمارستان که در ۲۰ قدمی بیت بود، منتقل کردند اما چون ایشان هوشیاری نداشتند، متوجه این موضوع نشدند. پس از بستری شدن، مرحوم حاج احمدآقا و خانواده، روزانه دو یا سه نوبت به ملاقات امام (ره) می‌رفتند. ایشان چون تصور می‌کردند در بیمارستان شهید رجایی در خیابان ولیعصر بستری شده‌اند، به مرحوم احمدآقا گفتند «شما که روزانه خانواده را دو، سه بار می‌بری و می‌آوری، اذیت می‌شوند؛ هفته‌ای یک بار هم بیاوری، کافی است». مرحوم احمدآقا برای اولین بار به امام (ره) گفت که این بیمارستان در کنار منزل است و رفت و آمد برای افراد منزل مشکلی ایجاد نمی‌کند. امام(ره) دو ماه در بیمارستان بستری بودند و همه کارها را هم در بیمارستان انجام می‌دادند. سال ۶۵ اوج پیروزی‌های رزرزمندگان در جبهه‌ها بود. اسفند همان سال عملیات «والفجر۸» انجام و طی آن منطقه «فاو» فتح شد. اگر خبر بیماری امام(ره) به بیرون درز می‌کرد، هم در روحیه رزمندگان تأثیر منفی داشت و هم اینکه دشمنانمان را بسیار جری می‌کرد.

*مشکل اصلی امام (ره) قلبی بود اما در اواخر اردیبهشت ماه سال ۶۸ طی آزمایشاتی معلوم شد که ایشان دچار کم‌خونی شده‌اند. نتایج آزمایشات آندوسکوپی و پاتولوژی نشان داد که امام (ره) دچار سرطان شده‌ان

*پزشکان همواره می‌گفتند که امام(ره) بهترین بیماری بوده که ما تاکنون داشته‌ایم. اگر من یا شما نزد پزشک برویم و پزشک برای ما دارو تجویز کند، ما خود را به مصرف داروها به طور دقیق چندان مقید نمی‌دانیم اما حضرت امام (ره) این‌گونه نبودند. مثلاً اگر پزشکی به امام (ره) می‌گفت، باید فلان قرص را دو ساعت یکبار بخورید، اگر ساعت دو صبح یا چهار صبح هم می‌شد، امام (ره) از خواب بیدار می‌شدند و آن قرص را مصرف می‌کردند. امام (ره) نسبت به رعایت دستور پزشک بسیار مقید بودند؛ یعنی می‌گفتند که پزشکان در حرفه‌ خود مجتهد هستند و ما باید از دستورات آن‌ها پیروی کنیم تا سلامتی‌مان حاصل شو

*وقتی بیماری امام (ره) تایید شد، تصمیم‌گیری برای عمل جراحی ایشان راحت نبود، چون سن امام بالا بود و مشکل قلبی‌شان، کار را برای ما مشکل می کرد. پزشکان امام(ره) با مسئولان سه قوه و مرحوم حاج احمدآقا جلساتی داشتند. مسئولان، نظر پزشکان را قبول کردند و گفتند که باید به طریقی این مسئله با خود امام(ره) هم مطرح شود. وقتی این مساله با خود حضرت امام (ره) هم در میان گذاشته شد، امام(ره) فرمودند: «اگر نظر شما به عمل جراحی است، من می‌پذیرم» اما ایشان برای این عمل جراحی دو شرط گذاشتند؛ یکی اینکه گفتند من خارج نمی‌روم و باید همین‌جا من را عمل کنید و دومین شرط اینکه پزشک من باید ایرانی باشد. امام(ره) به پزشکان ایرانی کاملاً اعتماد داشتند.