مشاور روحانی: از سفر به چین توازن استراتژیک بدست نمی‌آید
معاون سیاسی ریاست جمهوری در دولت روحانی و مشاور رئیس جمهور در دولت روحانی با انتشار توئیتی به تحلیل سفر ابراهیم رئیسی به چین پرداخت.
به گزارش زنهار؛ معاون سیاسی ریاست جمهوری در دولت روحانی و مشاور رئیس جمهور در دولت روحانی با انتشار توئیتی به تحلیل سفر ابراهیم رئیسی به چین پرداخت.
حمید ابوطالبی نوشت:
قصد ندارم در مورد سفر رییس دولت به چین و روابط با پکن مفصل بنویسم؛ چراکه دولتیان به زودی به اسطوره‌سازی از این سفر خواهند پرداخت.
با این وجود آنچه که به نظر من دراین سفر مهم است سخنان و تمایلات طرف ایرانی نیست، بلکه اظهارات رییس‌جمهور چین و بیانیه پایان سفر است که اهمیتی مبنایی دارد؛ زیرا:
۱) شی جین پینگ که چند ماه پیش در عربستان گفته بود که: «رهبران از هرگونه تلاش صلح‌آمیز امارات برای رسیدن به راه حل صلح‌آمیز در مورد جزایر سه‌گانه حمایت می‌کنند… و از ایران می‌خواهند به اصول حسن‌همجواری و عدم دخالت در امور داخلی کشورها احترام بگذارد و…»؛
اکنون میگوید: چین از ایران برای تامین حاکمیت ملی، استقلال، و «یکپارچگی سرزمینی» خود حمایت کرده و مخالف دخالت نیروهای خارجی در امور داخلی ایران و تضعیف امنیت و ثبات ایران است»؛
جملاتی کلیشه‌ای و تقریبا همسان با بیانیه چین در عربستان، ومطابق با خواسته‌های میزبانان و میهمانان!
۲) نکته مهم دیگر بیانیه پایانی دو رییس جمهور است که در آن:
-برخلاف بیانیه سفر شی جین‌پینگ به تهران درابتدای ۱۳۹۵، دربیانیه پکن۱۴۰۱ هم نام «برنامه جامع همکاریهای مشترک ۲۵ساله»حذف و هم از تحولات آن خبری نیست؛
-تعهدات چین در همکاریهای هسته‌ای و مدرن‌سازی رآکتور اراک پیگیری نشده؛
-همکاری بانکی، پولی، فاینانس و… مطرح نیست؛
-ایران برای اولین‌بار ودربالاترین سطح، باذکرنام اسرائیل و عدم طرح مواضع رسمی خود و با تایید تاسیسات هسته‌ای آن، از اسرائیل می‌خواهدبه پیمان عدم اشاعه بپیوندد!
-چین، ذکرمستقل ضرورت لغو تحریمها رانپذیرفته، و چون آمریکا آن را منوط به پذیرش برجام میداند؛
-روابط اقتصادی باچین هم یعنی: توسعه‌ی همکاریها با ایران درتجارت، ترانزیت، فرهنگ، و لغو یکطرفه ویزای ایران و…؛ البته ذیل رعایت ساختار موجود روابط بین‌الملل به‌ویژه تحریمها، وآنچه سخنگوی وزارت خارجه چین برای اطمینان به آمریکا و اعراب و اسرائیل میگوید که این سفرعلیه هیچ کشور ثالثی نیست!
۳) لذا همانگونه که تاکنون نوشته‌ام این مواضع می‌نمایاند که چین: «با آمریکایی‌ها آمریکایی، با عرب‌ها عربی، و با ایرانی‌ها ایرانی می‌رقصد»؛ با روسیه، که شریک کهن و استراتژیک پکن است،حاضر نیست در ساختار روابط استراتژیک خود همراه شود؛ در منطقه شرق آسیا تهدید و زور به کار می‌برد؛
و…
این تغییرات محتوایی و عقب‌نشینی وسیع چین از تعهدات بیانیه ۱۳۹۵ و بیان کلیات در ۱۴۰۱ می‌نمایاند که چین کشوری است که صرفا «وفق منافع کلان خویش گام برمیدارد».
پس پکن را همانگونه که نشان میدهد ببینیم؛ و بدانیم که از سفر به پکن، «توازن استراتژیک در روابط خارجی ایران» به دست نخواهد آمد.
